Sielska Warszawa
„Przeciętne drewniane dworki warszawskie były niewielkie, parterowe, przeważnie z izdebkami na poddaszu.
Do obu stron sieni, znajdującej się na osi budynku, przylegały zazwyczaj po dwie izby z wydzielonymi w ich narożnikach małymi pomieszczeniami, tzw. alkierzami. (Często służącymi jako sypialnia).
Dla wzmocnienia budynku drewnianego osadzano go niekiedy na podmurówce z kamieni i cegieł.
Dwory budowano z desek sosnowych, rzadka z drogiego drewna modrzewiowego.
Kryto je czterospadowym dachem gontowym, niekiedy dachówką.
Przed dworkiem rozciągało się niewielkie, porządnie wybrukowane podwórze.
Na nim , nieco na uboczu stawiano budynki gospodarcze, jak stajnie, wozownie, szopy i loca secreta (czyli sekretne miejsce na czynności fizjologiczne
Niekiedy na terenie mieszczańskiej posesji znajdowała się także słodownia, niewielki browar.
W tyle działki zakładano nieduży ogród. Oprócz tych przeważnie skromnych dworków budowano niekiedy okazalsze, o bardziej skomplikowanym układzie wnętrza”- opisywały w „Życie codzienne w Warszawie okresu Oświecenia”, Anna Berdecka i Irena Turnau, (PIW, Warszawa 1969 )
Ilustracją do wpisu jest fragment obrazu Bernarda Bellotta zwanego Canalettem „Pałac Żelaznej Bramy” namalowany w 1779 roku
Kolejne ciekawostki znajdziesz w darmowej aplikacji Canaletto.online do pobrania ze sklepów Play i App Store
Zapraszamy!
Treść powstała dzięki współfinansowaniu ze strony m.st. Warszawy w ramach projektu “Canaletto.online, sztuka łączy”